Σε μια κοινωνία όπου η αποστασιοποίηση έχει γίνει ο κανόνας, η φροντίδα έχει γίνει μια σχεδόν ριζοσπαστική χειρονομία, είπε ο ειδικός.
Πολλοί άνθρωποι προσπαθούν να φαίνονται “ψυχροί” και απόμακροι – λες και θα τους βρει η αγάπη / photo depositphotos.com
Ο Αμερικανός ψυχολόγος Mark Travers ονόμασε δύο τρόπους με τους οποίους η “επιδημία της αδιαφορίας” καταστρέφει την αγάπη στον σύγχρονο κόσμο.
“Το να ερωτεύεσαι και να διατηρείς τα συναισθήματα ζωντανά δεν είναι πάντα μια εύκολη διαδικασία. Οι σχέσεις και τα ραντεβού συχνά συνοδεύονται από αμηχανία και ευαλωτότητα, αλλά αντί να αγκαλιάσουν αυτά τα συναισθήματα, πολλοί προσπαθούν να φανούν “ψυχροί” και αποστασιοποιημένοι – λες και η αγάπη θα τους βρει από μόνη της και δεν χρειάζεται καμία προσπάθεια. Με απλά λόγια, σταματούν να προσπαθούν”, εξηγεί στο άρθρο του στο Forbes.
Σύμφωνα με τον ίδιο, αυτό είναι μέρος ενός φαινομένου που οι ψυχολόγοι αποκαλούν “επιδημία αδιαφορίας” – όταν η συναισθηματική αποστασιοποίηση γίνεται ελκυστική και η επίδειξη στοργής γίνεται “ντροπιαστική” ή ακόμη και “ντροπιαστική”.
“Οι άνθρωποι γράφουν μηνύματα με αδιάφορο ύφος, αγνοούν τους συνομιλητές, εξαφανίζονται από την επικοινωνία αν αυτή απαιτεί πολύ μεγάλη προσπάθεια. Πολλοί φοβούνται να φανούν υπερβολικά ενδιαφερόμενοι. Αλλά μια τέτοια χρόνια αδιαφορία, όταν κανείς δεν κάνει το πρώτο βήμα και δεν αναγνωρίζει ότι νοιάζεται, τελικά καταστρέφει τις δυνατότητες μιας πραγματικής σχέσης”, πρόσθεσε ο ψυχολόγος.
Και αυτοί είναι οι δύο τρόποι με τους οποίους η “επιδημία της αδιαφορίας” μας στερεί αθόρυβα τις πιθανότητες για υγιή αγάπη, ανέφερε η Travers:
Βάζοντας το εγώ πριν από τη συναισθηματική οικειότητα. Πολλοί έχουν μάθει να κρύβουν αριστοτεχνικά τη μοναξιά τους. Συμπεριφέρονται ψυχρά για να φαίνονται “μυστηριώδεις”. Αποφεύγουν τη βλεμματική επαφή και τις συνηθισμένες συναναστροφές από φόβο μήπως φανούν ενδιαφερόμενοι. Αλλά το να προσποιούνται συνεχώς ότι είναι αδιάφοροι έχει το αντίθετο αποτέλεσμα. Απομακρύνει τους ανθρώπους και εμποδίζει την πραγματική επικοινωνία. Μια μελέτη του 2024 από την Καναδική Επιθεώρηση Κοινωνιολογίας διαπίστωσε ότι η χρόνια μοναξιά είναι συναισθηματικά εξαντλητική.
Διαβάστε επίσης:
Αποτρέπει τους ανθρώπους από το να αναλάβουν την ευθύνη των πράξεών τους. Οι άνθρωποι συχνά υποτιμούν τα συναισθήματα του άλλου ατόμου και προσποιούνται ότι οι γύρω τους είναι “πολύ απαιτητικοί”. Αποφεύγουν τις ανοιχτές συζητήσεις, δεν εξηγούν τις πράξεις τους και προτιμούν την υπεκφυγή. Η επιθυμία τους για απόσταση τους εμποδίζει να αναγνωρίσουν τα συναισθήματά τους και να αναλάβουν την ευθύνη.
“Το να κάνεις συνδέσεις δεν είναι αδυναμία. Και το να βγαίνεις ραντεβού δεν είναι θέαμα. Όλοι έχουμε περιορισμένο χρόνο σε αυτόν τον πλανήτη και το να τον σπαταλάμε παίζοντας το παιχνίδι της αδιαφορίας είναι σαν να στερούμε από τον εαυτό μας τη χαρά του να είμαστε πραγματικά ανοιχτοί. Ναι, μερικές φορές πονάει. Αλλά είναι ο μόνος τρόπος για να γεννηθεί το αληθινό πράγμα. Σε μια κοινωνία όπου η αποστασιοποίηση έχει γίνει ο κανόνας, η φροντίδα έχει γίνει μια σχεδόν ριζοσπαστική χειρονομία. Αλλά η ειλικρίνεια είναι η ευκαιρία σας για αληθινή αγάπη και βαθιά σύνδεση”, πρόσθεσε ο ψυχολόγος.
Υπενθυμίζεται, ότι νωρίτερα ο ψυχολόγος είχε κατονομάσει τρία μικρά πράγματα που σώζουν την αγάπη και τις σχέσεις.
